Sevmiştik seni Ey şehri ramazan. Sefa geldin diye methiyeler okumuştuk;
“Sefa Geldin ey Mübarek Ramazan” diye.
Ama şimdi gidiyorsun, hem de onbir ay gelmemek üzere…
Alışmıştık sana, sahura kalkışla başlayan, imsak vaktini aşmak korkusuyla bir yandan yemekle içmekle meşgul olup, çocukluğumuzdan alıştığımız “ağzım burnum arıca, niyet ettim oruca” tekerlemesiyle niyet ediyorduk….
Oysa şimdi;
Hüzünle birlikte elveda demek zamanı geldi çattı:
“Ey Mübarek Kur’an ayı,
Saimlere gufran ayı, Müminlere ihsan ayı,
Şehri Mübarek elveda!
Gündüzlerin rahmet idi, Gecelerin nimet idi, Âşıklara vuslat idi,
Şehri Mübarek elveda!
Hakkıyla kadrin bilmedik,
Pek çok kusurlar eyledik, Nâdim olup tövbe ettik,
Şehri Mübarek elveda..!
Daha dün gibi hatırlıyorum, bu sıcaklarda nasıl oruç tutacağız diye dert yanıyordum. Bu da geçti tatlısıyla, acısıyla, kırgınlıklarıyla, neşesiyle.