Deprem sabahı istanbuldan adapazarına doğru giderken bazı yolların ve köprülerin çöktüğünü görmek beni ve ailemi endişelendirmeye başlamıştı çünkü adapazarından haber alamıyorduk. Adapazarı merkezine doğru arabamızla ilerlerken, heybetli binaların birbirine yaslandığı içinde değil durmak bakmak bile insanı ürküten bir manzaraydı, evlerine giremeyen yol ortasına oturmuş insanlar, sağa sola koşturan kadınlar, şaşkın ve korkmuş çocuklar aklımdan hiç çıkmayacak bir görüntüydü. Unutamıcam şeylerden biride gece sessizliğinde ve karanlığında sokak sokak dolaşan arabalarla yardım dağıtanların sesiydi "Battaniye isteyen var mı? Yemek isteyen var mı?
Yurdum insanı gerçekten çok duyarlı..
Umarım depremin acısını birdaha yaşamayız..