yeşim (")
🌟Usta Tasarımcı🌟
- Katılım
- 26 Ağu 2008
- Mesajlar
- 257
- Tepkime puanı
- 7
Yerden santimlerce yüksekte, havada asılı olmak, sonra sessizz... seni saran bir boşluğa düşmek. Doğmadan önce ana rahminde hissedilen şey bumuydu?
Hayır! Ana rahmindeyken ağlayamamki. Kendimi hüzne kaptırmanın bir anlamı yok.. Biliyorum gereksiz üzülmem.. Ama elimde değil. Şuan o kadar karmakarışık düşüncelere sahibimki, beynimde kelimeler uçuşuyor, izah edemiyorum neler hissettiğimi. Bu çok tuhaf...
Her hatıram, her acı-tatlı anım, hem önümde hem hemde içimde canlanıyor.. Onlardan kaçamıyorum. Üstelik mantıklı bir açıklama yapamıyor ya da bahane uyduramıyorum bile.. Sadece herşeyi tam bir kavrayışla yeniden deneyimliyorum. Kendimi kandırmam imkansız; gerçekler kör edici bir ışığın altında görünüyor... Hiçbirşey olmasını düşündüğüm gibi değildi. Hiçbirşey olmasını umduğum yada istediğim gibi değildi.. Herşey olduğu gibiydi...
Bütün hatalarım önümdeydi. İhmal ettiğim ya da aldırmadığım şeyler önümdeydi. İnsanlara, arkadaşlarıma, kardeşlerime, anneme ve babama verdiklerim açıkça karşımdaydı...
Bir zamanlar bunlara göz yumabilmiştim. Şimdi hayatıma böylesine "yalın" birşeklde bakarken, hiçbirşeye göz yummak ve bahaneler uydurmak mümkün değil..Bütün bunlar bana tek bir düşünce sunuyor :YAPMIŞ OLABİLECEĞİM ŞEYLER, VE YAPMAYI BAŞARAMADIĞIM HERŞEY!
Bu haksızca bir durum değildi aslında; ölçü dengesini kaybetmiyordu. Güzel olan herşey aynı açıklıkta ortadaydı.
Sorun bunlardan kurtulamam. Uzaktan çekilen bir halatın ucuna bağlıymış gibi...
Ama çok geçmeden anladım, zihnimde kendi çığlığımı duyuyordum.. Gerçek olamaz...Ama yine aynı zihin, bunu anlamak için tek bir kesin yol olduğunu biliyordu. Daha önce yapmayı denediğim birşeyi tekrar denedim, o zaman beni tutan birşey vardı.. Bütün bunların rüya olup olmadığını anlamam için tek yol vardı...
Yerin dibine doğru inmeye başladım. Karanlığa gömüldüm. Emin olmak için tek bir yol var diye dşünmeye devam ediyordum... Hemen altımdaki tabutu gördüm.Karanlıkta nasıl görebildim? Bunu bilmiyordum. Önemli olan tek şey vardı anlamak! Tabutun içine girdim. Korku dolu çığlıklarım mezarım içinde yankılanıp durdu. Kendi cesedime tiksinerek baktım. Çürümeye başlamıştı ,yüzüm taş gibiydi ve ifadesizdi. Yüz hatlarımda tuhaf bir çarpıklık vardı. Tenim çürüyordu... Mide bulandırmaya gerek yok...
Gözlerimi kapadım ve hala haykırarak yükselmeye devam ettim. Her yanım buz kesmişti. Gözlerimi açara etrafıma bakındım. Yine o gri sis vardı ve kaçamıyordum.
Koşmaya başladım. Bir yerde bitmek zorundaydı, ama ben koştukça sis dahada yoğunlaştı. Döndüm ve ters yöne koşmaya başladım, ama bununda bir yararı olmadı.. Ne yöne koşsam sis giderek yoğunlaşıyordu. Artık birkaç santim ötesini bile göremiyordum. Ağlamaya başladım. Bir sisin ortasında sonsuza dek donabilirdim! Aniden haykırdım : "Yardım edin! Lütfen!"
Sevdiğim bir kitaptan kısa bir bölüm...
(",)
Hayır! Ana rahmindeyken ağlayamamki. Kendimi hüzne kaptırmanın bir anlamı yok.. Biliyorum gereksiz üzülmem.. Ama elimde değil. Şuan o kadar karmakarışık düşüncelere sahibimki, beynimde kelimeler uçuşuyor, izah edemiyorum neler hissettiğimi. Bu çok tuhaf...
Her hatıram, her acı-tatlı anım, hem önümde hem hemde içimde canlanıyor.. Onlardan kaçamıyorum. Üstelik mantıklı bir açıklama yapamıyor ya da bahane uyduramıyorum bile.. Sadece herşeyi tam bir kavrayışla yeniden deneyimliyorum. Kendimi kandırmam imkansız; gerçekler kör edici bir ışığın altında görünüyor... Hiçbirşey olmasını düşündüğüm gibi değildi. Hiçbirşey olmasını umduğum yada istediğim gibi değildi.. Herşey olduğu gibiydi...
Bütün hatalarım önümdeydi. İhmal ettiğim ya da aldırmadığım şeyler önümdeydi. İnsanlara, arkadaşlarıma, kardeşlerime, anneme ve babama verdiklerim açıkça karşımdaydı...
Bir zamanlar bunlara göz yumabilmiştim. Şimdi hayatıma böylesine "yalın" birşeklde bakarken, hiçbirşeye göz yummak ve bahaneler uydurmak mümkün değil..Bütün bunlar bana tek bir düşünce sunuyor :YAPMIŞ OLABİLECEĞİM ŞEYLER, VE YAPMAYI BAŞARAMADIĞIM HERŞEY!
Bu haksızca bir durum değildi aslında; ölçü dengesini kaybetmiyordu. Güzel olan herşey aynı açıklıkta ortadaydı.
Sorun bunlardan kurtulamam. Uzaktan çekilen bir halatın ucuna bağlıymış gibi...
Ama çok geçmeden anladım, zihnimde kendi çığlığımı duyuyordum.. Gerçek olamaz...Ama yine aynı zihin, bunu anlamak için tek bir kesin yol olduğunu biliyordu. Daha önce yapmayı denediğim birşeyi tekrar denedim, o zaman beni tutan birşey vardı.. Bütün bunların rüya olup olmadığını anlamam için tek yol vardı...
Yerin dibine doğru inmeye başladım. Karanlığa gömüldüm. Emin olmak için tek bir yol var diye dşünmeye devam ediyordum... Hemen altımdaki tabutu gördüm.Karanlıkta nasıl görebildim? Bunu bilmiyordum. Önemli olan tek şey vardı anlamak! Tabutun içine girdim. Korku dolu çığlıklarım mezarım içinde yankılanıp durdu. Kendi cesedime tiksinerek baktım. Çürümeye başlamıştı ,yüzüm taş gibiydi ve ifadesizdi. Yüz hatlarımda tuhaf bir çarpıklık vardı. Tenim çürüyordu... Mide bulandırmaya gerek yok...
Gözlerimi kapadım ve hala haykırarak yükselmeye devam ettim. Her yanım buz kesmişti. Gözlerimi açara etrafıma bakındım. Yine o gri sis vardı ve kaçamıyordum.
Koşmaya başladım. Bir yerde bitmek zorundaydı, ama ben koştukça sis dahada yoğunlaştı. Döndüm ve ters yöne koşmaya başladım, ama bununda bir yararı olmadı.. Ne yöne koşsam sis giderek yoğunlaşıyordu. Artık birkaç santim ötesini bile göremiyordum. Ağlamaya başladım. Bir sisin ortasında sonsuza dek donabilirdim! Aniden haykırdım : "Yardım edin! Lütfen!"
Sevdiğim bir kitaptan kısa bir bölüm...
(",)
