Sadgraf
🌟Usta Tasarımcı🌟
- Katılım
- 5 May 2009
- Mesajlar
- 285
- Tepkime puanı
- 23
Merhaba devam etmekte olan hayat…
Evet, sen devam ediyorsun, benim küçük dünyamla sınırlı değilsin. Seni sorgulamaya kalktığımda bunu hatırlıyorum, bazen sanki sadece bana karşı olduğunu, yaşadıklarımın sadece benden bir şeyler götürdüğünü veya bana bir şeyler kattığını düşünüyorum ama böyle değil. Benim dışımda da bir ‘ben’ var, aslında ‘ben’ değil ‘sen’…
Her günüme böyle başlıyorum. Senin yeni doğmuş bir bebeğin o güzel kokusunda düşünüyorum. Nefes almanın verdiği karmaşık bir duyguyla onun gözyaşlarında. Bazen yaşlı bir çiftin hala sımsıkı tuttuğu elleri arasında bazen de çok uzaklarda bir çocuğun, seçme şansı bile bulamadığı ekmek kırıntılarındasın…
Düşünüyorum hayat, bütün bunları bize tattıran sen misin? Acıyı, sevinci; yalanı, dürüstlüğü; duyarsızlığı, hoşgörüyü; intikamı, kini, nefreti… Hep bir tezat içindesin. İyiliğin gibi kötülüğün de var. Yoksa onları ortaya çıkaran bizler miyiz? Seninki sadece bir sunumdan ibaret sanki. Ona şekil veren bizleriz, iyiliği, kötülüğü oluşturan bizler…
Merhaba devam etmekte olan hayat…
Sen zamandasın, zaman sende, ben her ikinizde. Benim bir günümde ne yapacağımı düşündüğüm saatler öylece akıp giderken o saatlerin bir dakikasına hatta bir saniyesine ihtiyacı olan kimse yok mudur acaba? Vardır, biliyorum. Tıpkı bir hastanın hastaneye dakikalar önce getirildiğinde yaşayabilme umudunun olacağını düşündüğüm gibi. Bir oyun bu zamanın oyunu, birilerinden alıp birilerine vermek. Aslında zamanın değil senin bir oyunun bu…
Merhaba devam etmekte olan hayat…
Sen devam et. Ben sen olayım sen de ben. Birçok şey öğrenmiş olabilirim ya da hiçbir şey. Ama senin bana verdiğin bir şey var ki onu asla unutmam. Seni nasıl yaşamam gerektiğini…
Almam gerekeni almayı, cömertçe hiç sakınmadan verebileceğim her şeyi vermeyi. Bitişlere umutsuzca, başlangıçlara umutla bakabilmeyi. Evet, sen devam et. İster yoluma bir taş ol ister sırtımı sıvazlayan bir el, ben ne demek istediğini anlarım. Yeter ki ‘ben’ bazen de ‘sen’ olabileyim…
...Sadgraf...
Evet, sen devam ediyorsun, benim küçük dünyamla sınırlı değilsin. Seni sorgulamaya kalktığımda bunu hatırlıyorum, bazen sanki sadece bana karşı olduğunu, yaşadıklarımın sadece benden bir şeyler götürdüğünü veya bana bir şeyler kattığını düşünüyorum ama böyle değil. Benim dışımda da bir ‘ben’ var, aslında ‘ben’ değil ‘sen’…
Her günüme böyle başlıyorum. Senin yeni doğmuş bir bebeğin o güzel kokusunda düşünüyorum. Nefes almanın verdiği karmaşık bir duyguyla onun gözyaşlarında. Bazen yaşlı bir çiftin hala sımsıkı tuttuğu elleri arasında bazen de çok uzaklarda bir çocuğun, seçme şansı bile bulamadığı ekmek kırıntılarındasın…
Düşünüyorum hayat, bütün bunları bize tattıran sen misin? Acıyı, sevinci; yalanı, dürüstlüğü; duyarsızlığı, hoşgörüyü; intikamı, kini, nefreti… Hep bir tezat içindesin. İyiliğin gibi kötülüğün de var. Yoksa onları ortaya çıkaran bizler miyiz? Seninki sadece bir sunumdan ibaret sanki. Ona şekil veren bizleriz, iyiliği, kötülüğü oluşturan bizler…
Merhaba devam etmekte olan hayat…
Sen zamandasın, zaman sende, ben her ikinizde. Benim bir günümde ne yapacağımı düşündüğüm saatler öylece akıp giderken o saatlerin bir dakikasına hatta bir saniyesine ihtiyacı olan kimse yok mudur acaba? Vardır, biliyorum. Tıpkı bir hastanın hastaneye dakikalar önce getirildiğinde yaşayabilme umudunun olacağını düşündüğüm gibi. Bir oyun bu zamanın oyunu, birilerinden alıp birilerine vermek. Aslında zamanın değil senin bir oyunun bu…
Merhaba devam etmekte olan hayat…
Sen devam et. Ben sen olayım sen de ben. Birçok şey öğrenmiş olabilirim ya da hiçbir şey. Ama senin bana verdiğin bir şey var ki onu asla unutmam. Seni nasıl yaşamam gerektiğini…
Almam gerekeni almayı, cömertçe hiç sakınmadan verebileceğim her şeyi vermeyi. Bitişlere umutsuzca, başlangıçlara umutla bakabilmeyi. Evet, sen devam et. İster yoluma bir taş ol ister sırtımı sıvazlayan bir el, ben ne demek istediğini anlarım. Yeter ki ‘ben’ bazen de ‘sen’ olabileyim…
...Sadgraf...
Teşekkür ederim Paylaşımın için