yoklugunun ardından...

Beyhude akşamlarda hüzünle sabahlamak

Sensiz doğan güneşe el sallamak

Tüm ayrılıkların tek şahidi olmak

Yalnızlığımla vedalaşıp yokluğuna kucak açmak

Gidenlerin arkasından hep el sallayan olmak

Görünmesin diye hep gözyaşını içine akıtmak

Gündüzleri dimdik dururken geceleri diz çökmek

Kaleminle hep acını yazmak

Ne çok insan için üzülmüştüm

Onlar için bir şeyler yapmak ne çok istemiştim

Her ayrılışın şiirini yazmıştım

Her şiirimde asıl kendi ayrılığımı yazmışım

Hani hep böyle başlar ya; senden sonra….

Senden sonra değil bu sefer

Senden öncesini düşünüyorum

Ve kazanamadıklarıma değil

İlk defa kaybettiklerime üzülüyorum

Gidişine değil de gelişine neden arıyorum

Bende var oluşuna, seninle var oluşumuma

Senin nasıl değiştiğine değil, kendimi nasıl değiştirdiğime

Her ayrılığın şahidi olmak

Her seferinde kendini dejavu diye kandırmak

Kabullenmemek her seferinde asıl kendi ayrılığın olduğunu

Her sevgilinin ayrılış noktasında durduğunu

Ve çılgınca bağırdığın anda aslında hep sustuğunu

Farkına varmamak lazım yokluğunun

Unutmak lazım gidişini, inandırmam lazım kendimi varlığına

Yoksa nasıl nefes alırım soluksuz akşamlarda

Ama yokluğuna sarılmak, onunla konuşmak

Sanmam çıkarmaz beni bir dahaki bahara

Sanırım acımı gizlemez bu aynaların sırrı bir daha...



Sanki yüregime basa basa içimden yar gidiyor her gece.

keşke yerine hep neyse demeyi tercih ederdim ama,

olmuyor bu sefer yutkunuyorum zorluyorum kendimi,

hani sana demiştim ya,

seni tanımadan önce denizde başıboş, suya batıp cıkan bir şamandıra gibiydim,

gene aynı denizdeyım ama başıboş değil, senle doluyum bu sefer...

öyle bir haldeyim ki,

bir kursun atsalar ölmem,

pehh...

ikincisine DEĞMEM...